9. วนสํยุตฺตํ

1. วิเวกสุตฺตํ

[221] เอวํ เม สุตํ – เอกํ สมยํ อญฺญตโร ภิกฺขุ โกสเลสุ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ เตน โข ปน สมเยน โส ภิกฺขุ ทิวาวิหารคโต ปาปเก อกุสเล วิตกฺเก วิตกฺเกติ เคหนิสฺสิเตฯ อถ โข ยา ตสฺมิํ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา ตสฺส ภิกฺขุโน อนุกมฺปิกา อตฺถกามา ตํ ภิกฺขุํ สํเวเชตุกามา เยน โส ภิกฺขุ เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ตํ ภิกฺขุํ คาถาหิ อชฺฌภาสิ –

‘‘วิเวกกาโมสิ วนํ ปวิฏฺโฐ,

อถ เต มโน นิจฺฉรตี พหิทฺธา;

ชโน ชนสฺมิํ วินยสฺสุ ฉนฺทํ,

ตโต สุขี โหหิสิ วีตราโคฯ

‘‘อรติํ ปชหาสิ สโต, ภวาสิ สตํ ตํ สารยามเส;

ปาตาลรโช หิ ทุตฺตโร, มา ตํ กามรโช อวาหริฯ

‘‘สกุโณ ยถา ปํสุกุนฺถิโต [ปํสุกุณฺฐิโต (ก.), ปํสุกุณฺฑิโต (สี. สฺยา. กํ. ปี.)], วิธุนํ ปาตยติ สิตํ รชํ;

เอวํ ภิกฺขุ ปธานวา สติมา, วิธุนํ ปาตยติ สิตํ รช’’นฺตฺนฺตฺติฯ

อถ โข โส ภิกฺขุ ตาย เทวตาย สํเวชิโต สํเวคมาปาทีติฯ

2. อุปฏฺฐานสุตฺตํ

[222] เอกํ สมยํ อญฺญตโร ภิกฺขุ โกสเลสุ วิหรติ อญฺญตรสฺมิํ วนสณฺเฑฯ เตน โข ปน สมเยน โส ภิกฺขุ ทิวาวิหารคโต สุปติฯ อถ โข ยา ตสฺมิํ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา ตสฺส ภิกฺขุโน อนุกมฺปิกา อตฺถกามา ตํ ภิกฺขุํ สํเวเชตุกามา เยน โส ภิกฺขุ เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ตํ ภิกฺขุํ คาถาหิ อชฺฌภาสิ –

‘‘อุฏฺเฐหิ ภิกฺขุ กิํ เสสิ, โก อตฺโถ สุปิเตน [สุปิเนน (สี.)] เต;

อาตุรสฺส หิ กา นิทฺทา, สลฺลวิทฺธสฺส รุปฺปโตฯ