10. ทุติยอายุสุตฺตํ

[146] เอวํ เม สุตํ – เอกํ สมยํ ภควา ราชคเห วิหรติ เวฬุวเน กลนฺทกนิวาเปฯ ตตฺร โข ภควา…เป.… เอตทโวจ –

‘‘อปฺปมิทํ, ภิกฺขเว, มนุสฺสานํ อายุฯ คมนีโย สมฺปราโย, กตฺตพฺพํ กุสลํ, จริตพฺพํ พฺรหฺมจริยํฯ นตฺถิ ชาตสฺส อมรณํฯ โย, ภิกฺขเว, จิรํ ชีวติ, โส วสฺสสตํ อปฺปํ วา ภิยฺโย’’ติฯ

อถ โข มาโร ปาปิมา เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺตํ คาถาย อชฺฌภาสิ –

‘‘นาจฺจยนฺติ อโหรตฺตา, ชีวิตํ นูปรุชฺฌติ;

อายุ อนุปริยายติ, มจฺจานํ เนมีว รถกุพฺพร’’นฺติฯ

‘‘อจฺจยนฺติ อโหรตฺตา, ชีวิตํ อุปรุชฺฌติ;

อายุ ขียติ มจฺจานํ, กุนฺนทีนํว โอทก’’นฺติฯ

อถ โข มาโร ปาปิมา ‘‘ชานาติ มํ ภควา, ชานาติ มํ สุคโต’’ติ ทุกฺขี ทุมฺมโน ตตฺเถวนฺตรธายีติฯ

ปฐโม วคฺโคฯ

ตสฺสุทฺทานํ –

ตโปกมฺมญฺจ นาโค จ, สุภํ ปาเสน เต ทุเว;

สปฺโป สุปติ นนฺทนํ, อายุนา อปเร ทุเวติฯ

2. ทุติยวคฺโค